Onlangs deelden cursisten Maud & Gijs hun prachtige geboorteverhaal met ons. In hun positieve verhaal lees je over vertrouwen in je lijf, je kindje en je partner. Wat een samenwerking! Ook hadden ze nog een bijzondere toevoeging aan hun geboorte team; hond Kay speelde een belangrijke rol en was vol rust en vertrouwen aanwezig bij de geboorte van dochter Eef. Lees hier hun hele verhaal.
Wauw, wat is dit allemaal magisch zeg! Ik ben zo onder de indruk. Van mezelf, m’n vriend, onze hond maar bovenal van onze dochter 🥰
Alsof het altijd al zo geweest is en tegelijkertijd een rollercoaster aan nieuwe levenservaringen.
Ik vond de bevalling prachtig! Wow ik wist niet dat ik kon benutten over zoveel rust, kennis van mijn lijf en kracht 🤩
Maandag 8 mei sprak ik ergens in de ochtend naar Gijs uit, ah nee ik denk dat ik een blaasontsteking krijg. Ik reageer altijd op antibiotica dus daar was zo in de laatste weken van m’n zwangerschap niet zo blij mee. Iedere keer dat ik naar de wc moest, had ik nare steken die eigenlijk in de loop van de dag steeds groter werden (absoluut nog niet vervelend, echt zo’n beginnende blaasontsteking steek).
Wanneer we ‘s avonds op de bank zitten, ben ik bezig met dat gevoel en realiseer ik me dat m’n blaas helemaal niet rechts zit 🙈😂 en dat is waar ik de steken toch echt voel. Zou dit dan toch de start van iets anders kunnen zijn.
Omdat mijn mama bij de bevalling aanwezig zou zijn om onze hond te ondersteunen besluiten we om om 22:30 uur toch m’n ouders een berichtje te sturen met “Hé, er is hier iets aan het rommelen. Kan ook nog weer stil vallen, maar er is in ieder geval iets gaande.”
We gaan gewoon lekker slapen. De steken die ik voelde blijven intenser worden en beginnen ook vaker te komen. Maar het eerste stukje kan ik nog prima slapen. Rond 2:00 uur heeft m’n lijf beweging nodig. Wat maakt dat ik op sta en boven rond begin te lopen en te rommelen, soms de trap naar beneden, dan weer omhoog, toch nog beneden even wat drinken pakken: beweging. Ik weet dat ik het in het begin nog even lastig vindt, want wat is dit nou precies? Zijn dit weeën? Contracties? Oefenweeën? Maar als dit oefenweeën zijn en het wordt heftiger shiit kan ik dat dan wel?! Haha, mijn hoofd was aan.
Wanneer ik dit gevoel bespreek met Gijs zegt hij: lieverd, je weet niet wat komen gaat, je weet alleen wat je nu voelt. Dus focus je op het nu, dat geeft houvast en rust. Gijs adviseert om even te douchen, zodat ik me weer beter kan ontspannen: gouden tip! Onder de douche kan ik zakken in mijn lijf. Ik bekijk hoe ik eruit zie en scheer toch nog even m’n benen 🙈😅.
Weeën, golven, tja, ik kan het op dit moment nog niet echt weeën noemen. Het voelt heel vertrouwd en ik voel ze aankomen en kan ze door middel van beweging en ademhaling heel fijn ontvangen. Rond 5:00 uur ‘s ochtends komen ze regelmatiger, zo iedere 6 tot 10 minuten en duren ze een minuut. Ik vind dat ik Gijs wel wakker mag maken 😊. In de uren die volgen blijf ik bewegen op de bal, trap op en af, rondjes draaien met m’n heupen. Kay ligt bij ons op bed en is super ondersteunend. Of ontspannen aan het slapen en dan bij een wee komt hij voorzichtig naar me toe om me te likken en lekker samen te kroelen en knuffelen.
Gijs en ik trekken samen drie kaarten van m’n animal spirit box “Wat hebben we tijdens de bevalling nodig, wat kan ons ondersteunen?”. Gijs trekt de tijger als herinnering dat hij in rust, het donkere, het vrouwelijke, het mystieke mag opzoeken. Ik trek de zebra, die me herinnert dat ik een reis ga maken die al mijn ervaringen overtreft. Voor Eef trekken we de phoenix, die betreft geen verdere uitleg ;) wedergeboorte 😍.
Tussen 7:00 en 8:00 uur komen de weeën iedere 5 minuten, Jippieee we zitten bijna op die 4! Kay wil ondertussen ook naar buiten dus we besluiten samen een wandeling te maken in Klarenbeek. Ik verbaas me over het ontluikende groen en wordt helemaal happy want in mij is er ook iets aan het ontluiken 🌱.
Wanneer we weer thuis zijn, worden de weeën anders. Rustiger, ze lijken wat af te nemen.
Zo rond 11:00 uur, ben ik voor m’n gevoel terug bij af. Af en toe een wee, soms binnen een halfuur, dan binnen een kwartier, dan 3 kwartier, ik kan hier niks mee en ben verdrietig.
Ik vind deze weeën lastiger omdat er geen ritme in zit. Ze komen en gaan weer en het lukt me door de onregelmatigheid niet goed ze op te vangen met m’n ademhaling.
‘s Middags bel ik toch even de verloskundige. Ik krijg de stagiaire aan de telefoon die heel juist maar ook vooral heel praktisch reageert. Waarschijnlijk toch die oefen contracties zegt ze, waarop ik naar m’n hoofd schiet en opnieuw denk, shiit maar als dit oefen contracties waren hoe ga ik dan straks echte weeën opvangen 😱. Ik vind het een lastig telefoongesprek en hang met een onbestemd gevoel op. Gijs komt rond 17:00 uur de woonkamer in en ik moet heel hard huilen. Ik huil alles eruit en hij sust, troost en spreekt me bemoedigend toe. Hij trekt me op schoot en we knuffelen heel lang.
En ja hoor, daar komen ze weer! Met hernieuwd vertrouwen ga ik mee. Ha, wie had het over oefen contracties, het waren gewoon weeën en ze waren even weg 🤩.
Vanaf 19:00 uur beginnen we met timen en ja, om 20:00 uur kunnen we zeggen iedere 4 minuten een wee die minimaal een minuut duurt. Gijs belt de verloskundige en we spreken af dat ze rond 21:00 uur bij ons zijn.
Om 21:00 uur ontmoeten we verloskundige Simone, we zouden haar eigenlijk donderdag voor het eerst ontmoeten. En stagiaire Roza, die ik ook 's middags aan de telefoon had.
Veel geklets, veel willen weten, een beetje veel input. Gijs wordt ook wat actiever en gaat het gesprek aan op typische Gijs manier, met veel humor. Ze checken m’n bloeddruk en Roza vraagt of ze mag toucheren, yes you go girl. Geen fijne ervaring, ik vind het sowieso niet zo prettig vingers in m’n vagina, maar wat ze me vertelt is wel fijn: de bevalling is begonnen, je hebt 2 cm ontsluiting.
Wanneer ze weg zijn is Gijs heel actief, we evalueren samen en ik geef aan hem terug dat ik het fijn zou vinden wanneer hij de rust weet te bewaren in de ruimte. Hij beaamt dit meteen en merkt op dat hij dit lastig vindt wanneer er meer dan één aanspreekpunt is. Wat maakt dat we samen besluiten de verloskundige te bellen om aan te geven dat we tijdens de bevalling één persoon aanwezig willen hebben. Roza neemt op en Gijs heeft een goed telefoongesprek. Ze voelt zich niet bezwaard en Gijs hangt met een heel positief gevoel op. Happy dat hij zijn grens heeft durven en kunnen aangeven. Nu terugkijkend is dit zo’n belangrijk punt in de bevalling geweest omdat Gijs hiermee de regie naar zichzelf en ons toe trok: fantastisch ❤️.
Hierna bellen we m’n ouders en mama komt onze kant op zodat Kay en zij even het huis uit kunnen wanneer Gijs het bevalbad oppompt. Ik blijf in beweging, op de bal, wiegend, spiralend, lopend. Rond 0:00 uur is het bevalbad gereed en ga ik erin. Zo fijn! Warm water, mijn hele lijf ontspant en ik voel Eef trappelen in mijn buik. Rond 01:00 uur heeft Gijs telefonisch contact met de verloskundige, alles gaat goed, we spreken af om tussen 6 en 7 weer te bellen. Dit eerste moment in bad geeft mij en Gijs echt wat rust. Ik kan nog wat doezelen. Het water en mijn ademhaling vangen de weeën heel fijn op. Rond 2:00 uur wil ik eruit, ik moet plassen en wil graag bewegen. Meestal zijn de weeën goed op te vangen, af en toe zit er één tussen die me veel druk op m’n rug oplevert, tegendruk die Gijs dan geeft is heel fijn. De komende uren ben ik in beweging. Kay komt af en toe kijken en is liefdevol aanwezig. Tot ik moet spugen. Iets wat ik absoluut niet fijn vind en wat Kay haarfijn aanvoelt. Hij blaft en mijn moeder springt d’r bed uit. Het lukt me om Kay gerust te stellen en mam neemt hem mee naar boven. Later hoor ik dat hij zich gelijk tegen haar aan nestelt en diep in slaap valt.
Rond 4:00 uur worden de weeën pittiger, ik kan ze goed opvangen met de verschillende ademhalingstechnieken. Qua houdingen vind ik het hier wel wat lastiger worden en besluit weer terug in bad te gaan. Hier is de combinatie van houdingen en het warme water en de ademhaling fijner. Ik voel dat ik weer met de weeën samen werk. Rond 5:00 uur vind ik het ook in water intenser worden en we besluiten om toch de verloskundige maar te bellen. Zij kleedt zich aan en stapt in de auto en is rond 6:00 uur bij ons. Vanaf hier weet ik terugkijkend niet meer goed wanneer wat gebeurd 😅 ik kom dus nog meer in een bubbel. Wat ik me scherp herinner was dat cocon gevoel, heel sterk verbonden met mijn lijf en dochter Eef. Ergens valt er hier ook een affirmatie kaart van m’n tekeningen wand “I will guide”. De afbeelding laat een engel zien die een baby gidst over het water. Ik geloof erin dat dit soort dingen met een reden gebeuren dus benut het om me extra te verbinden met m’n dochter en mijn taak haar te gidsen naar dit leven toe. Tegelijkertijd ben ik door deze sterke verbinding naar binnen onwijs verbonden met alles wat er buiten me gebeurd. Dit vertraagt allemaal wat en is minder belangrijk. Maar als er belangrijke dingen voorvallen weet ik hier heel helder en scherp op te reageren.
Ik kan me herinneren dat Gijs hier tijdens het drukken op m’n rug een paar keer in slaap valt en ik daar pissig om wordt, hihi hoe kun je nu in slaap vallen.
Ik heb het bevallingsverslag erbij gepakt, hierdoor weet ik de tijdlijn wel :).
Rond 6:30 uur ga ik weer het bad uit om te plassen. Ik wissel veel qua houdingen, ben constant in beweging en heb echt zo’n baat bij de verschillende ademhalingstechnieken! Rond 8:00 uur ga ik toch weer terug in bad omdat ik een beetje onrustig van mezelf word met al die wisselende bewegingen. Misschien lukt het me in bad weer meer te focussen. Dit lukt, weeën zijn intenser maar ik kan er in mee gaan door middel van ademen. Ik moet poepen, maar dit lukt me niet, ze zeggen dat ik dit gewoon mag laten gaan in bad, maar haha dat is geen optie dus rond 8:30 uur ga ik toch het bad uit en naar de wc. Om 8:38 breken m’n vliezen, dit voelt heel intens en gaat gepaard met flink wat kracht waardoor ik niet goed voel of het alleen m’n vliezen zijn die breken of dat ook mijn poep naar buiten wordt geschoten. Wel voel ik meteen een verandering in mijn lijf ik roep de verloskundige met ‘mijn lijf wil wat anders nu, mag ik mee?’ Ik sta op van de wc en werp een blik in de pot, shit, denk ik, dat is heel heel donker water. De verloskundige ziet het ook en we twijfelen alle twee: is het mijn ontlasting of zit er meconium in het vruchtwater? Dit maakt dat ik meteen helder ben: wat nu? Ik verlies geen vruchtwater dus het is lastig te beoordelen, ik kan m’n lijf ook niet lang uitzetten, die wil echt verder. Ik beweeg op handen en knieën en rond 9:00 uur is het duidelijk: er zit meconium in het vruchtwater en we zullen naar het ziekenhuis gaan. Iets in mij ziet hier tegen op, vooral andere bubbel, andere mensen en het gevoel sterk geankerd te moeten zijn terwijl ik al best moe ben. Maar de gezondheid van Eef staat voorop, het belangrijkste is dat zij goed ter wereld komt en als dat in het ziekenhuis is, is dat in het ziekenhuis. Hier kan ik rust in vinden.
De verloskundige geeft Gijs opdracht om de auto startklaar te maken. En vraagt of mijn moeder bij mij kan komen. Heel fijn. Ik zit op handen en knieën en beweeg mee met dat wat ik voel. Ik weet niet goed wat te doen en tegelijkertijd voelt dit zo vertrouwd.
De verloskundige belt Rijnstate: vol, we zullen dus naar Ede moeten. In eerste instantie ok, totdat ik me realiseer dat ik dan 25min in een auto moet zitten. Ik breek, hoe ga ik 25 minuten in een auto kunnen zitten. Dat gaat echt niet! Ik hoor mama zeggen dat ze dit van haar zelf herkent, de baby gaat komen.
De verloskundige vraagt of ze mag toucheren, ja graag. Ze kijkt rond 9:20 uur en beslist meteen, je hebt volledige ontsluiting en persdrang, we gaan nergens naar toe, we blijven thuis. Opluchting komt over me heen en ik kan me meteen overgeven aan het ritme van mijn lijf. Ik vraag Gijs of mama mij mag blijven ondersteunen. Mama weet namelijk met haar handen mijn lijf fantastisch te ondersteunen en voelt precies wat mijn lijf, met name mijn rug, nodig heeft om te ontspannen en de persweeën volledig te kunnen ontvangen en hun werk te laten doen. Hierdoor hoef ik me enkel nog te focussen op m’n ademhaling en dat kleine meisje wat ik binnen in me voel zakken en steeds meer ter wereld voel komen.
Deze fase beleef ik als magisch, ik kan me geen moment van pijn herinneren of het gevoel te hebben dat ik geen regie had. Zo fantastisch! Ik kon m’n lijf precies volgen in m’n bubbel. Gijs staat soms naast me en geeft me een kus, dan ligt Kay naast me, volledig in vertrouwen en rust. Simone vertelt dat ze een ambulance voor laat rijden zodat er, mocht er iets zijn met Eef, ze meteen kunnen handelen, allemaal ok. Ze wil me meer vertellen maar ik heb geen ruimte om te luisteren en maak een handgebaar met is allemaal ok Simone. Ze snapt me en begeleidt me.
De hartslag van Eef blijft de hele bevalling goed en sterk. Rond 10:00 uur komt de kraamhulp binnen, ze verschijnt even in m’n blikveld maar ook hier heb ik geen ruimte voor en dat is ok. Ik beweeg nog op handen en knieën op de bank mee met mijn lijf terwijl mama masseert. Ergens schiet hier door m’n hoofd dat het wellicht fijn zou kunnen zijn om op de baarkruk te persen. Echter is deze zin te lang en te moeilijk om te formuleren. Intuïtief zoals de verloskundige is, vraagt ze kort daarna of ze de baarkruk zal pakken, ja graag! Om 10:45 uur op de baarkruk, ik denk eerst er ook weer vanaf te willen. Gelukkig weten mama en Simone precies hoe laat het is en zeggen dat ik het kei goed doe en moet blijven zitten. Ik realiseer me dat dit het moment is waar het gaat gebeuren, zo blij, nog even en mijn dochter is er! Heel fijn om deze kennis te hebben.
Het verbaasd me ook hier weer hoe alles als in een soort bubbel is en tegelijkertijd haarscherp. Ik neem waar dat men aan Kay loopt te trekken, dat hij iets moet. Dit werkt niet voor Kay, hij weet en voelt dondersgoed wat hij nu kan doen. Dus ik zeg laat Kay, dit wordt opgevolgd en ik zie meteen ontspanning. Kay ligt op nog geen meter van de baarkruk af, in rust en volste vertrouwen. Ik voel het hoofdje van Eef, ze komt!! Ook zie ik dat de verloskundige haar handschoenen aantrekt, ze zegt “Maud, ik ga zo jullie baby opvangen.” “Nee”, zeg ik, “Gijs vangt Eef op.” Gijs vindt dit wel een beetje spannend maar ik weet en voel dat hij dit fantastisch gaat doen en hier zo gelukkig op terug gaat kijken! Om 11:01 uur wordt het hoofdje van Eef geboren en om 11:03 is ze er ♥️. Ze is omstrengeld door de navelstreng, papa vertelt later dat hij hiervan schrikt en denkt “ohnee, ik ben de enige die haar nu vast heeft!” Niks is minder waar, de verloskundige blijft rustig en begeleidt papa weer naar beneden en heft de omstrengeling op. Eef ligt in mijn armen, een groot geluksgevoel en liefde overspoelen me, wat is ze mooi!
Eef doet het fantastisch en heeft nergens last van. Geen misselijkheid meteen alert en echt hier op de wereld. Om 11:07 floept heel spontaan de placenta eruit, ik voel dat ik even een keer rustig moet ademhalen en daar is hij al. Wat een groot en vol ding: vet!!
De ambulancebroeders staan ondertussen ook binnen. Wel gesignaleerd maar op één of andere manier betreden ze niet m’n bubbel. Echter is er niks aan de hand met Eef en kunnen ze dus ook weer gaan. Ze begeleiden mij naar de bank, want ik heb nul gevoel in mijn linkerbeen. Op de bank is het knuffelen, bewonderen, huilen, lachen, kussen, nog meer knuffelen met lieve Eef Gijs en mijn mama. De placenta ligt tussen mijn benen.
Ik geef aan dat er ergens in de bevalling een heel fijn mens is binnengekomen maar dat ik niet de mogelijkheid had haar te begroeten, onze kraamhulp Sandra. Eef beweegt als vanzelf naar m’n borst en ik vraag om ondersteuning. Sandra kijkt mee en ondersteunt. Eef hapt meteen perfect aan en drinkt gulzig. Ik sta helemaal perplex, dit doet het dus gewoon. Wauw! Zo gelukkig.
Simone checkt m’n perineum en geeft aan dat ik gescheurd ben, ze kan alleen niet goed beoordelen of mijn kringspier geraakt is dus moet ik naar het ziekenhuis om het te laten checken door de gynaecoloog. Dit heeft allemaal geen haast dus ik mag heerlijk blijven knuffelen met dochterlief en genieten van deze eerste momenten.
Om 13:00 uur ben ik ook weer een beetje op aarde en wordt de ambulance gebeld. We gaan opnieuw naar Ede want Rijnstate ligt nog steeds vol. Rond 15 uur is de ambulance er pas. Echter maakt hij zich best zorgen. Ik zie bleek en m’n hartslag is 150 en iets met m’n longen is ook niet helemaal zoals het hoort te zijn. Nu is dit een transport ambulance en geen spoed. Zoals ik er nu bij lig mag deze ambulance mij niet meenemen omdat ze niet bevoegd zijn spoed te rijden mocht dat nodig zijn. Dus ook een spoedambulance wordt gebeld. Ambulance nr 3 rijdt de straat in. We wonen echt in een volksbuurtje met hele betrokken buren. Dus die maken zich allemaal hartstikke ongerust. De spoedambulance is hier snel en beoordeeld ook snel dat ik ok ben om vervoerd te worden. Om 16:00 uur ben ik in het ziekenhuis en even later komen Gijs, Eef en Simone de kamer binnen.
Simone draagt de zorg over en neemt voor nu afscheid. In de kamer zijn we nog steeds lekker aan het bubbelen. Af en toe komt er iemand binnen. Het is druk in het ziekenhuis, we moeten lang wachten. Zelfs wanneer ik Eef wil voeden en het niet meteen lukt en ik dus op het knopje druk, duurt het een halfuur voordat er iemand komt. In die tijd is het ons gelukkig al helemaal zelf gelukt: trots! Ze maken zich druk om m’n hartslag, ik geef aan dat ik vermoed dat ik gewoon wat moet eten. Echter omdat de gynaecoloog nog niet is geweest weten ze nog niet of ik naar de ok moet en dus moet ik nog nuchter blijven. Dat snap ik, echter geef ik ook aan dat m’n hartslag zo hoog blijft totdat ik kan eten. Uiteindelijk komt er een arts in opleiding die graag wil dat de gynaecoloog mee kijkt, na een hele poos komt ook zij kijken en het valt allemaal mee. Ik kan gewoon op de verloskamer gehecht worden met Eef in mijn armen. Dan komt er iemand om te vertellen dat er zo iemand komt om ons eten te bestellen. Want ik moet eten in het ziekenhuis. Dit duurt en duurt, gelukkig hebben we een tas met heel veel eten bij ons en ik probeer voorzichtig wat. Dan komt er iemand binnen met ja, we zouden eten voor jullie opnemen, echter is het nu 19:00 uur, dus de keuken is al dicht, dus ik kan geen bestelling meer opnemen. We krijgen broodjes.
Al met al rijden we om 21:00 uur het ziekenhuis uit en zijn we rond half 21:30 uur thuis. Waar mijn moeder nog is en de hele boel heeft strak getrokken. Ik snak naar de pompoen linzen soep en deze wordt voor me warm gemaakt: licht maar voedzaam! Ook Sandra de kraamhulp komt nog om ons door de eerste nacht heen te praten. Ik ben blij verrast wanneer ik boven kom. We hadden een co-sleeper voor Eef klaar gezet, echter ligt het nestje tussen ons in bed. Ze mag gewoon bij ons slapen! Mijn hart maakt een sprongetje.
Rond 0:00 uur vallen we alle vier vermoeid en voldaan in slaap.