"Ik besluit de twijfel weg te nemen bij mijzelf en volop vertrouwen te geven in mijn lijf"

Zondagochtend 27 juni, vanuit ons slaapkamerraam zie ik dat het heerlijk weer is. We staan rustig op en ik voel me goed. Ik voel me rustig, ik voel me mooi. Ik maak nog foto’s van mijn lijf, mijn lijf is prachtig en dat wil ik graag vastleggen. Gisteravond hadden we een heerlijke avond. We hadden het bevalbad uitgeprobeerd en samen heerlijk een uurtje zitten drijven in het bad. Wat een fijn kamertje hebben we gecreëerd voor de geboorte. De doeken, de kaarsjes, muziek de geurkaarsen, alles.

Lauren is een beetje hangerig en snotterig en niet helemaal zichzelf. We besluiten met elkaar lekker naar buiten te gaan en een rondje te lopen. Met al in mijn achterhoofd dat is goed voor ook voor het opwekken. Ik kan nog aardig lopen en voel absoluut de baby wel een beetje drukken in het bekkengebied, niet vervelend, maar wel voelbaar. We lopen terug naar huis en kletsen nog wat met de buren. We lenen onze bakfiets nog uit aan hen aan en we gaan naar binnen. Henk gaat nog even klussen en ik ga achter in de tuin op de bank liggen. Op de bank liggend voelt mijn lijf anders en ik besluit dat even voor mij te houden. Is dit hoe het voelt als het begint? Of is het omdat ik even tot rust kom. Ik google voor de zekerheid nog eens, hoe voelen weeën? Al moet ik lachen, want ik heb natuurlijk al eens weeën gevoeld. Ik blijf nog even lekker liggen en merk dan, ja dit is gerommel in mijn buik. Op dat moment is het rondom 12:30 / 13:00 uur. Ik zeg tegen die kleine in mijn buik dat het goed is en dat mama er echt klaar voor is. En in mijn hart verwelkom ik je al.

Ik ga terug naar mijn gedachten, naar de visualisatie hoe ik je graag geboren zie worden en hoe jij het beste met je hoofdje kan liggen. Ik geniet er stilletjes van en hoop dat het dan ook gaat gebeuren. Toch twijfel ik wel even of het echt is begonnen. Ik merk dat ik het lastig vindt, omdat de vorige geboorte is ingeleid en die weeën dus heel anders kwamen. Henk komt de tuin in gelopen en ik vertel hem dat ik denk dat het misschien wel eens begonnen kan zijn. We wachten nog even rustig af en ik blijf op de bank liggen. Ik voel toch wat onrust in mijn lijf en ga in het huis rommelen. Ik begin de laatste dingen op te ruimen in huis en nogmaals de geboortekamer te checken. Wat ben ik blij en trots dat we er zo’n fijne ruimte van hebben gemaakt.

Het voelt vreemd en onwennig en ook heel spannend. Ergens durf ik nog niet te geloven dat het echt begint nu. Ik geef bij Henk aan dat het toch wel slim is om zijn zaagwerk op te gaan ruimen. Ik download een weeëntimer app om toch eens te kijken hoe lang ze duren en hoe vaak ze komen. Ik schrik er een beetje van dat ik ze toch wel om de 5 a 6 minuten time. Henk besluit daarom ook een vriendin te informeren om Lauren op te halen. Het lijkt ons toch niet handig als zij bij ons is gedurende de dag, ook omdat ze niet helemaal lekker is. We pakken rustig de tas van Lauren. Ook de verloskundige is inmiddels door Henk (om 14.15 uur) geïnformeerd. Ergens voelde het voor mij nog steeds een beetje gek, straks is dit het niet? Ik besluit de twijfel weg te nemen bij mijzelf en volop vertrouwen te geven in mijn lijf. Elke keer dat ik twijfel of dit wel echt een wee is en het is begonnen vertelt mijn lijf dat het het zo is. Ik ontvang dan een enorme wee en weet dat ik daar een paar keer flink om moeten lachen.

Ik besluit om een kruidcake te gaan bakken. Met de HypnoBirthing affirmaties in mijn oren voel ik de kracht in mijn lijf om dit te kunnen en kijk ik uit naar het moment dat ik de kleine ontmoet. Ik merk dat ik in mijn eigen bubbel kom en geniet van de rust om mij heen. Henk besluit alvast om het bad vol te laten lopen, zodat ik daar straks ook lekker in kan. Tijdens het bakken van de cake komt de verloskundige binnen. Ze laat mij lekker mijn gang gaan en kletst eerst wat met Henk. Ik zeg haar gedag en we kletsen even. Ze geeft aan dat ze het wel prettig vind om mij een keer te toucheren om in ieder geval een beginstand te weten. We hadden het hier tijdens onze geboorte voorkeuren over gehad en ik had aangegeven zo min mogelijk, maar 1 x in het begin prima. Ik had geen idee wat ik moest verwachten want voor mijn gevoel was het net begonnen. Ik had blijkbaar al 5 cm en het verbaasde me dat het al zo snel ging.

"Ik ben trots op mijn lijf, trots dat ik me zo relax voelde, de golvingen fijn opving en ik in mijn bubbel aan het komen was".

Ik was trots op mijn lijf, trots dat ik me zo relaxed voelde, de golvingen fijn opving en ik in mijn bubbel aan het komen was en blijkbaar al 5 cm ontsluiting had.

Ik ging het bad in en voelde het heerlijke warme water over mijn lijf heen gaan. We hadden de kaarsjes aangestoken, muziekje aan en alle lampen waren uit. Ik zat heerlijk in het bad en was heel relaxt. Henk was grotendeels van de tijd bij mij en ook af en toe kwam Dagmar de kamer in om te luisteren en te kijken. Het was een heel fijne sfeer, ik zat volledig in mijn eigen bubbel en genoot er enorm van. De tijd verstreek en na twee uur kwam Dagmar bij me om aan te geven dat ik er al twee uur in zat. Ze gaf aan dat het goed was om er even uit te gaan om bijv te plassen. Ik stapte eruit, ook omdat ik weet dat het goed is voor je. Even uit het bad zorgt dat je een nieuwe positie aanneemt en dus je kindje weer beter kan zakken. Ik besloot als ik er dan toch uitga, dan maar goed en ik ben nog een tweetal keer de trap op- en afgelopen. Het was heftig zo uit het water, de golvingen kwamen een stuk heftiger binnen dan in het water. Ik was een beetje onder de indruk van hoe fijn het water was en wat het dus met je deed. Ik wist dan ook niet hoe snel ik weer het bad in moest gaan. Ondertussen werd er geluisterd naar het hartje en dat klonk allemaal ook goed. De tijd verstreek ongemerkt en ik genoot van de sfeer, de rust en keerde goed in mijzelf. Ik had opgevangen dat het kindje nog wat hoog zat, dus blijf goed op handen en knieën in het bad draaien. De golvingen werden inmiddels ook wat heftiger, maar merkte hoe goed ik er mee om ging. Ik had mijn draai erin gevonden, de kleine gaf mij een schop als seintje waardoor ik wist dat er een golving aankwam. In het bad draaide ik mij om op mijn knieën en ik ging over de rand heen hangen met mijn armen. De golvingen kwamen absoluut heftiger binnen, maar door het ademen en met de mindset elke golving brengt mijn kindje dichter bij mij ebte hij ook langzaam weer weg. Ik keek uit naar de momenten tussen de golvingen in, die waren relaxed en heel sereen. Ik kletsen tussendoor wat met Henk, hij streelde mijn rug en hoefde er vaak alleen maar “te zijn”.

Na weer een uurtje in bad te hebben gedommeld kwam Dagmar even langs. Ze gaf aan dat het lekker was voor het laatste gedeelte extra warm water toe te voegen. Daarnaast om om misschien nog wat te plassen. Het bad uit was nu enorm heftig, de golvingen leken sneller en harder aan te komen. Ik stond in de gang en weet echt nog even dat ik dacht woow, dit is heavy! Het kleine stukje in de gang en naar de wc voelde serieus als een marathon. Ik ben dus heel snel weer in bad gekropen. Het bad voelde wederom weer als een warme deken. Aan het tempo en steeds indringende golvingen voelde dat ik een heel eind was richting de geboorte. Ik merkte dat ik mee begon te brommen en grommen, in lage tonen heel bewust. Het was jammer dat Dagmar afscheid kwam nemen. Daardoor wist ik dat het 19:00 uur was, omdat de dienst wisselde. Natuurlijk geen ideale situatie, maar ik wist dat het ging gebeuren en Louise kwam. Ik ben heel snel weer naar mijn eigen bubbel gegaan en Henk nogmaals gevraagd de affirmaties op te zetten. Ik merkte dat ik enorm veel vertrouwen in mijn lijf had en alle kennis had waar ik stond en mezelf ook af en toe afvroeg, gaat het nog wel goed? gaat het snel genoeg? ik voelde dat ik in de laatste fase kwam en heb Henk gevraagd Louise te halen. Het voelde prettig om expertise erbij te hebben. Louise is stilletjes aan de badrand gaan hangen en ik voelde echt die overgang naar de laatste fase. De weeën kwamen krachtig binnen en ik ben al mee naar beneden aan het ademen/duwen. De hele tijd heb ik het beeld in mijn hoofd van de barbapapa, dat het vlies het kindje vooruit drukt en de weg vrij maakt. Op een gegeven moment voel ik een halve persdrang en besluit me volledig over te geven verder aan mijn lijf. Ik voel een enorme druk naar beneden en hoor een knap, het vlies opent en ik voel mijn kindje verder zakken. Woow wat een overweldigend gevoel. Ik had het idee dat iedereen het kon horen, maar dat was natuurlijk niet zo. Dat was het moment dat we echt voor het laatste stukje van deze geboorte gingen. Ik voelde de weeën aankomen en ze werden sterk en heftig en toen wist ik het, de persweeën komen eraan. Ik gaf dit aan en op dat moment voelde ik de perswee komen. Een overweldigend gevoel, een enorme druk naar beneden en ik gaf mee. Mee om volledig het kindje naar buiten te brengen, ik voelde een enorme druk op het perineum, het volle gevoel waar ze het over hebben en voelde dat het hoofdje stond. Ik ging met mijn vingers naar binnen en voelde de haartjes. Al heel snel volgde de volgende wee. Met veel kracht en geluid voelde ik dat het kon en bracht ik hoofdje naar buiten. Het brandde en ik voelde het hoofdje. Wat was dat bijzonder. Ik voelde het hoofdje en haar oortje en wat een bijzonder gevoel was dit. Ik was al zo trots, want het zwaarste werk zat er nu op. Ik wachtte rustig op de volgende perswee om mijn kindje langzaam in het bad geboren te laten worden. Ik vroeg nog aan Henk of hij er niet bij in bad wilde, hij gaf aan, nee hoor doe jij het maar. Hier later meer over ;-),. De wee kwam eraan en ik ging erin mee en voelde hoe ze ter wereld kwam. Rustig in bad. Een overweldigend gevoel ging door mij heen. I did it, ze is er! De navelstreng zat om haar nekje en met een koprol in het water heeft Louise die eraf gehaald. Ik zat heerlijk in bad en genoot van mijn kleine meisje. Ze was heel rustig en had waarschijnlijk een beetje water binnen gekregen. Haar mondje werd een beetje schoongemaakt en toen begon ze te huilen. Ze lag heerlijk in mijn armen. Wat een klein meisje was het weer en glibberig. Wat een oerkracht en wat een prestatie. Ik was niet moe, ik was niet uitgeput, maar genoot echt enorm van het moment. Zo bijzonder hoe dit kindje uit mijn lijf kwam en ergens al zo vertrouwd was.

Terugkijkend op de hele geboorte van Guusje kan ik alleen maar dankbaar zijn. Wat een enorme levenskracht zit er in de vrouw, in mij. Wat ben ik trots op mijzelf, op Guusje en op Henk. We hebben het echt met elkaar gedaan en mijn lijf alle vertrouwen en rust gegund om de geboorte het natuurlijke proces te laten zijn. Dankbaar voor Dagmar en Louise, die mij ook het vertrouwen hebben gegeven dat het kon en mij hebben laten gaan. Ik voelde me goed, sterk, krachtig en kon mij volledig overgegeven. Ik heb genoten deze dag, ik heb een nieuw leven op de wereld gezet en deze ervaring zal ik voor altijd meenemen. Het was heel anders dan bij Lauren, Lauren kwam in onrust, in heftigheid, maar ook met heel veel liefde. Met Guusje ben ik erin gegroeid, heb ik me klaargestoomd en hebben wij deze geboorte samen gedaan. Wat een ervaring en wat een droom geboorte.