Vandaag bracht ik mijn oudste dochter Lauren naar de basisschool. Voor Lauren het moment dat eindelijk is aangebroken, voor mij als moeder stiekem toch wel emotioneel. Ineens zie je die vier jaar voorbij flitsen…  en dat brengt mij direct weer terug naar waarom ik de nieuwe geboorte ben begonnen. 

Vier jaar geleden werd ik op 3e kerstdag overvallen met het nieuws dat mijn kindje in gevaar kon zijn en veel te klein was. Er was een extra groeiecho ingepland met 39 (+4) weken want het was inmiddels wel duidelijk dat Lauren aan de kleine kant was. Met een vriendin ben ik naar de afspraak gegaan, want hoe leuk is het, eens meekijken met een echo. Daarna een lekker koffietje en taartje in de stad. Ik voelde me fit en had een heerlijke zwangerschap achter de rug, maar in 1 klap veranderde het met deze echo allemaal. Want een inleiding met spoed was noodzakelijk. De woorden: je kindje kan in gevaar zijn, heeft mij achteraf gezien enorm doen overvallen. Ondanks mijn goede voorbereiding, wist ik hier niet meer mee om te gaan. Want ja, je kindje is in gevaar. 

Daar ging mijn thuisbevalling in bad, daar ging mijn fijne serene rust en voor mijn gevoel ook mijn regie. Vanaf dat moment werd ik medisch en voelde het alsof ik moest vechten. Opboksen tegen de protocollen in het ziekenhuis, niet meer in je eigen fijne huis, maar op je strepen staan voor je eigen wensen. Het liefst zou ik willen zeggen dat het een gevoel was, maar helaas heeft de ervaring geleerd dat het continu op je strepen staan en je eigen grenzen bewaken een belangrijk onderdeel is geweest van mijn bevalling.  

Vaak wordt er lacherig over gedaan, om je heel goed voor te bereiden op de bevalling. Je kunt het toch allemaal niet plannen en alles loopt altijd anders hoor (herkenbaar ;)).  Daarnaast hoor ik ook nog steeds, maar je kindje was in gevaar, dat zet je toch alles opzij en doe je wat er gezegd wordt. 

Maar oh wat ben ik blij dat ik mij verdiept heb. Dat ik wist dat ik een keuze had. Dat het niet per se noodzakelijk was om direct in het ziekenhuis te blijven. Maar dat ik even rustig kon wennen aan het feit dat ik NU moeder ging worden. Dat je ook keuze hebt hoe de inleiding van start gaat. Dat ik daardoor een kamer kon opeisen met een bad erin, dat ik wist dat ik wilde blijven bewegen tijdens het hele geboorteproces. En dat ik aan kon geven het liefst zonder medicatie de bevalling in te gaan en ik hier dus niet mee geconfronteerd werd elk moment.  En ook dat ik de tijd had om het allemaal rustig door te spreken met de verpleegster en de klinisch verloskundigen. 

Mijn bevalling is zeker niet gegaan zoals gepland, maar ik heb me voorbereid en heb de regie (samen met mijn partner) genomen tijdens de bevalling. Ik heb geluisterd naar de gynaecologen die experts zijn op dit gebied, maar des te meer ook geluisterd naar mijn eigen intuïtie en lijf. Ik heb dit bespreekbaar gemaakt en er naar geluisterd. Heb ik harder moeten vechten dan ik had gewild, JA. Dit is nu gewoon onderdeel van mijn verhaal. Maar ik heb een bevalling gehad waar ik positief op terug kijk, JA! En dat is het allerbelangrijkste. 

In een ideale wereld hoop ik zeker dat vrouwen (en hun partners) niet zo hard hoeven te vechten om niet binnen de protocollen te bevallen. Dat er naar jou wordt gekeken in plaats van naar de tijd en naar hetgeen wat er standaard gebeurt. Dat we niet meer alleen uitgaan van een gezond kindje, maar ook hoe deze ervaring was voor de moeder. 

Na deze bevalling is bij mij het zaadje geplant om aanstaande moeders te gaan helpen. Te helpen en te informeren over alle keuzes die er zijn. Om te begrijpen hoe je lijf werkt, de kennis te hebben om een goede gesprekspartner te zijn van je verloskundige of je gynaecoloog. En bovenal, vrouwen weer inspireren en het vertrouwen geven in hun eigen lijf.